Spotkanie modlitewne FZŚ w drugą sobotę lutego 2024 r

 T                                                              knCh!             10 II 2024r

    Mszę św . O godz 9 odprawił ojciec kapucyn, który zastępował nieobecnego O. .Łukasza.

W czasie homilii usłyszeliśmy: niech Pan obdarzy was pokojem. Dziś Ewangelia przynosi nam opis rozmnożenia chleba.. P Jezus wie, co robi. Chodzi po wodzie, uzdrawia. Ludzie biegają za Nim. Ma On moc. W scenie rozmnożenia chleba, Jezus zaprasza uczniów do dialogu. Porozmawiajmy o problemie – ludzi jest wielu, są głodni, mogą zasłabnąć. Pytaniem : ile macie chlebów, P Jezus przejmuje inicjatywę. Uczniowie przynoszą 7 chlebów i parę rybek. P Jezus pomnożył to cudownie, tak,że aż w nadmiarze starczyło na ok 4000 ludzi. Każdy, kto za Nim idzie widzi, że to, co niepozorne staje się nieoczekiwanie wielkie Jego mocą. Warto iść za Nim.

Po Mszy św. modliliśmy się Litanią do św. Franciszka, potem odbyło się spotkanie na salce. Rozpoczęliśmy je, jak zwykle modlitwą, po której odbył się wykład S. Pauliny ilustrowany ciekawą prezentacją komputerową, na temat Księgi Koheleta. Po wykładzie odbyła się dyskusja, w czasie której wypowiadaliśmy uwagi co do wykładu, własnych refleksji z nim związanych.. U progu W Postu, Paulina napisała słowo PO KU TA, które wyjaśniła jako złożone z 3 członów, które powiązała z : powrót ku tacie. Mówiła o różnym rozumieniu czasu, poświęcając więcej uwagi czasowi kairos ( z j. greck) który jest czasem łaski, spotkania. Słowo łaska jest charakterystyczne dla chrześcijaństwa pochodzącego od samego P Jezusa Chrystusa, który jest największą łaską. Chrześcijaństwu jest raczej obce słowo fatum, bo chrześcijanin umie z Bożą pomocą interpretować sens wydarzeń życia swego. Byle dał się prowadzić Bogu, który potrafi nawet nie najkorzystniejsze dla niego wybory życiowe „zamienić” w korzystne, dając ku temu podpowiedź w różny sposób np. natchnienia, sytuacje życiowe, czyjeś uwagi.
Solenizantki Marie ucieszyły nas wypiekiem słodkim i mandarynkami, za co jesteśmy wdzięczni..
Niech M. Boża pomaga im nieść światu P Jezusa, tak, jak Ona niosła Go światu.

Z ogłoszeń:

16 II nasza grupa FZŚ prowadzi o godz 18 drogę krzyżową na krużgankach loretańskich. Ma być ona poświęcona ludziom znieważonym w Kościele.

24 II odbedzie się dzień skupienia w Alwerni z tamtejszą wspólnotą FZŚ.. Zapisy na autobus przyjmuje S Maria Zydroń ze wspólnoty FZŚ przy OO Bernardynach.

10 II 24
Wspomnienie św. Scholastyki, dziewicy

Kolor szat: biały

Rok B, II

V Tydzień zwykły

Pierwsze czytanie (1 Krl 12, 26-32; 13, 33-34)

Jeroboam pomyślał sobie tak: „W tych warunkach władza królewska może powrócić do rodu Dawida, bo jeżeli ten lud będzie chodził na składanie ofiar do świątyni Pana, to zechce wrócić do swego pana, Roboama, króla Judy, i wskutek tego mogą mnie zabić i wrócić do króla Judy, Roboama”.

Dlatego po zastanowieniu się król sporządził dwa złote cielce i ogłosił ludowi: „Zbyteczne jest, abyście chodzili do Jerozolimy. Izraelu, oto Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej”. Postawił zatem jednego w Betel, a drugiego umieścił w Dan. To oczywiście doprowadziło do grzechu, bo lud poszedł do jednego do Betel i do drugiego aż do Dan.

Ponadto urządził przybytki na wyżynach oraz mianował spośród zwykłego ludu kapłanów, którzy nie byli lewitami. Następnie Jeroboam ustanowił święto w ósmym miesiącu, piętnastego dnia tego miesiąca, naśladując święto obchodzone w Judzie, oraz sam przystąpił do ołtarza. Tak uczynił w Betel, składając krwawą ofiarę cielcom, które sporządził, i ustanowił w Betel kapłanów wyżyn, które urządził.

Jeroboam nie zawrócił ze swej złej drogi. Lecz przeciwnie, mianował kapłanów wyżyn spośród zwykłego ludu. Kto tylko chciał, tego wprowadzał na urząd, tak iż stawał się kapłanem wyżyn. Takie postępowanie stało się dla rodu Jeroboama sposobnością do grzechu i powodem usunięcia go i zgładzenia z powierzchni ziemi.

Psalm (Ps 106, 6-7a. 19-20. 21-22)

Grzeszyliśmy jak nasi ojcowie,
popełniliśmy nieprawość, żyliśmy występnie.
Ojcowie nasi w Egipcie
nie pojęli Twych cudów.

Przebacz, o Panie, swojemu ludowi

U stóp Horebu zrobili cielca
i pokłon oddawali bożkowi odlanemu ze złota.
Zamienili swą Chwałę
na podobiznę cielca jedzącego siano.

Przebacz, o Panie, swojemu ludowi

Zapomnieli o Bogu, który ich ocalił,
który wielkich rzeczy dokonał w Egipcie,
rzeczy przedziwnych w krainie Chama,
zdumiewających nad Morzem Czerwonym.

Przebacz, o Panie, swojemu ludowi

Aklamacja (Mt 4, 4b)

Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia (Mk 8, 1-10)

Gdy znowu wielki tłum był z Jezusem i nie mieli co jeść, przywołał do siebie uczniów i rzekł im: „Żal mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. A jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze; bo niektórzy z nich przyszli z daleka”.

Odpowiedzieli uczniowie: „Skąd tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?”

Zapytał ich: „Ile macie chlebów?”

Odpowiedzieli: „Siedem”.

I polecił ludowi usiąść na ziemi. A wziąwszy te siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je rozdzielali. I rozdali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo i polecił je rozdać.

Jedli do sytości, a pozostałych ułomków zebrali siedem koszów. Było zaś około czterech tysięcy ludzi. Potem ich odprawił.

Zaraz też wsiadł z uczniami do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty.